Tja, je moet er wat voor over hebben...

Tja, je moet er wat voor over hebben...

Door Else-Marieke & Tom


Ik vind het niet erg dat je weggaat, maar ik vind het gewoon irritant dat ik niet weet wanneer ik je weer zie.” Met die woorden nemen we afscheid van iedereen in Nederland. Lang leven de coronatijd, een periode van onzekerheid.


Schiphol is nog nooit zo rustig geweest. Rond 20.00u is de luchthaven uitgestorven en moeten we ongeveer het hele vliegveld over om bij poortjes te komen die wel opengaan. Met een zweetgezicht door het mondkapje komen we aan bij onze gate. Onze temperatuur wordt opgemeten en we worden door KLM-personeel overladen met vragen: “Hebben jullie de coronatest gedaan? Hebben jullie alle documenten? Jullie weten dat jullie in quarantaine moeten, toch?” Het gaat nog een lange reis worden, maar we leggen ons er maar bij neer. Tja, je moet er wat voorover hebben om weer naar huis te gaan.


De vlucht is praktisch leeg, slechts 13 passagiers. Het gaat wel lekker met onze carbon footprint, want hier valt niet tegenop te recyclen. Voordeel van zo’n rustige vlucht is dat we allemaal languit kunnen liggen en dat de nodige slaap kan worden gepakt. We dromen angstdromen over de quarantaine. Niemand weet waar we terecht gaan komen.


Eenmaal op KLIA aangekomen, moeten we laten zien dat we de MySejahtera-app hebben gedownload, we moeten ‘inchecken’ en nog wat gegevens invullen. We komen in een soort molen terecht: wachten, formulier invullen, wachten, betalen, wachten, coronatest, wachten, formulier laten zien, wachten, immigratie, formulier invullen, wachten… En vanaf dit moment worden we overal heen geëscorteerd, ergens zomaar zelf naartoe lopen is geen optie meer. Voor de coronatest worden met een wattenstaafje via de neus je hersenen geschraapt. Tja, je moet er wat voor over hebben om weer naar huis te gaan.


We zitten in de rij te wachten tot we in de bus kunnen en naar ons quarantaine hotel worden gebracht. Welk hotel? Niemand weet het, maar de vorige vluchten zijn naar het Movenpick (5 sterren) gebracht weten we via Facebook-pagina Malaysian Quarantine center support group. Dat stemt positief. Voordat we de bus ingaan wordt onze bagage met een soort ghostbuster-apparaat nog even gedesinfecteerd. Op naar bestemming onbekend.


 


De bus stopt. We kijken naar buiten. Is dit het? Dit is niet het Movenpick, maar het Summit hotel in Subang (20 jaar geleden 4 sterren, sindsdien niks meer aan gedaan). Acute misère en depressie. Het is gewoon allemaal niet zo leuk. We moeten weer eerst betalen en dan mogen we naar onze hotelkamer. Het verblijf waar we de aankomende twee weken opgesloten zitten. We krijgen drie keer per dag eten en dat eten wordt op een tafeltje voor je deur gezet. Het hotel is gammel en alles is zwaar gedateerd. De uitspraak van de dag is: “Het is zo *** dat ik ervan moet lachen…”


Tja, je moet er wat voor over hebben om weer naar huis te gaan.


 

Voor dagelijkse updates vanuit het Summit Hotel check in bij Tom & Else Marike via hun InstaBlog

 

 

Comments