Tieners aan de beurt voor de covid vaccinatie

Asmara Kraft van Ermel nam haar tienerzoon mee voor zijn vaccinatie tegen covid-19. Hier is haar verhaal erover, plus wat handige tips!

Tekst en foto: Asmara Kraft van Ermel

Vaccinatie afspraak

Eindelijk werd mijn oudste tienerzoon opgeroepen voor een vaccinatie. Het was mogelijk om dit via de school te regelen. En dat leek mij beter. Zeker vanwege de regels die de afgelopen jaar nogal veranderen. Er was wel sprake van ‘walk in’ mogelijkheid voor tieners. Maar ik had inmiddels in een week een horde aan verhalen gelezen van ouders die met hun tieners zeulden van center naar center voor een prik. Met als enige resultaat het antwoord dat het een walk in is via de school op afspraak geregeld. Niks letterlijke walk in. Ja, je moet wel naar binnen lopen, dat is dan wel letterlijk genomen. 

Dus nadat ik dat had gelezen dacht ik, ik ga geen tijd verspillen en regel dit via de school. Helemaal niet over nagedacht dat de school van mijn kinderen in een andere staat/district is en het anderhalf uur rijden was naar de prikplek. De afspraak was gelukt en zelfs in mijn Mysejahtera verscheen er een tijd met de dag. Volgens de school was het niet erg als je later of eerder zou komen als het maar tussen de openingstijden was en op die dag. Alleen de tijden waren wel wat apart 9.30 tot 11.30 en 14.30 tot 15.30 uur. Ze hielden blijkbaar een drie uur durende lunch pauze. 

Road trip

Ik had voor die dag een stand in driver, mijn vertrouwde driver was juist op deze dag een dagje vrij. Maar het maakte ook niet uit, als we er maar veilig zouden komen. 

De roadtrip leek erg veel op een vakantie. We gingen dwars door kampungs en velden. Zaten we wel goed?

“Miss, I wish you luck miss, because where you are going, there they don’t speak English,” zei de driver met een grote lach.

Pasar gevoel

Aangekomen bij het vaccinatiecentrum zag ik alleen maar hordes mensen en tenten. Het leek wel een pasar. Er stonden drie borden op een rij: QR code, dose 1 en dose 2. Daarachter militairen en allerlei tafeltjes met daar weer achter elk een megagrote airco. Om dit alles heen een lint, zodat je er in elk geval niet uit kon lopen als je er eenmaal in was.

Ineens hoorde ik keihard: “Which school, miss?” Ik moest even zoeken wie er riep. Op vier meter afstand tussen alle mensen in zag ik een militair staan die riep mij dus.

“Ehh…international school”, riep ik.

“Ok, ok, ok miss you scan left. You temperature right and then you move left to table, now”, zei hij wat streng. Ik durfde niks anders te doen, dus deed braaf wat hij zei.

Toen riep er ineens een vrouw naast de eerste tafel: “You, temperature?”

“Eh, yes I did. And so did he,” wees ik naar mijn zoon. 

“No, no, no, temperature?”

“Yes, I did”; tjee wat wilde ze nou weten?

De militair kwam erbij en zei: “Miss you read temperature, what is temperature miss?”

Oh kriebels ze moesten weten wat dat ding las. Ik had natuurlijk weer niet opgelet door al die drukte en dat lawaai van roepende militairen dus ik moest weer terug. Na de nodige vragen of mijn zoon ziektes heeft of ziek was geweest, kregen we een briefje met al de afgetikte vragen en mochten we naar de tafels erachter. 

Hier moesten we zijn paspoort laten zien en mijn mysejahtera app. Hij stond nog bij mij als dependent genoteerd. Nu mochten we naar binnen. 

Daar stond een man die ons naar de stoelen wees. We moesten het formulier invullen waarop je verklaard verantwoordelijk te zijn als ouder/begeleider. Zowel in het Engels als in het Maleis. Ik kan niet heel veel Maleis, dus ik hoop maar dat dat formulier precies hetzelfde is als in het Engels, anders heb ik straks de verkeerde namen en ID-nummers bij de verkeerde velden ingevuld. 

Op naar de volgende tafel. Dat bleek een dokter te zijn, maar dat had niemand ons verteld. We kregen weer vragen over allergiën en ziektes en toen alles ontkennend was mochten we weer verder naar de zijkant. Daar stond een rij van 15 tafels, welke moesten we nu hebben? Een man die wees telkens naar het einde van de rij. “International school there,” zei hij. We beleven maar doorlopen tot het einde tot iemand zei; “Here, miss, here you be.”

Bij deze tafel werd mijn zoon uit mijn Mysejahtera app verwijderd en werd de app op zijn telefoon geïnstalleerd. Als echte digibeet vond ik dat wel een goede service.

Nationaliteit

Er werd in het systeem gezet welke nationaliteit mijn zoon heeft. Dat schijnt toch overal een probleem te geven. Want je komt uit the Netherlands of Holland, maar je nationaliteit heet Dutch. En dat staat er vaak niet. Dus ik riep al: “You can maybe pick Netherlands or Holland is also fine.”

Ze hadden het gevonden en nu hadden we alles: op naar de priktent. Om vervolgens tegen een militair en de schoolzuster op te lopen.

“I am so sorry miss, you can’t go in with your son, he needs to go in alone. Parents can wait under at the car park or photo boot.”

Ouders niet toegestaan

Wat krijgen we nou? Mijn zoon is minderjarig en ik ben zijn moeder, hoezo kan ik niet naar binnen, dat is niet aan jou. Ik ben verantwoordelijk, ik ben zijn moeder, jij niet. Bekijk het eens even lekker zeg. Dat was wat ik wilde zeggen. Maar nu we al 8 jaar in KL wonen begrijp ik inmiddels dat ik met mijn vrij directe gedrag niet heel ver kom. Dus ik zei: “Ok, no problem, how strange right?”

En tegen mijn zoon zei ik in het Engels en keihard zodat ze het ook konden verstaan: “If you want me to go in, you just tell them. If they don’t want to listen, you just refuse and tell them to get your mom. And I will go in. Because I am responsible, and I am your mom and there is no one who can take me away from my child. So, army or not I will go in. But you should be fine. Watch that you do get the vaccine. The right dose and read the name of the vaccine. If you have any doubts just let them call me.”

Toen ik daar eenmaal stond te wachten werd er opgeroepen dat ouders nu naar buiten moesten en op straat moeten wachten. Geen haar op mijn hoofd die daaraan dacht. Ik mocht al niet naar binnen en nu moest ik ook nog helemaal buiten op straat wachten. Ik snelde naar binnen bij de ingang voor dose 2. En daar liep ik (alweer) tegen een enorm grote militair op. “No ma’m, you are parent need to go outside on street.”

 

“I have to ask the school nurse, there behind you, just a quick question and then I am gone,” zei ik. En ik liep gewoon door naar de nurse. 

“Hi, I am gonna stay here with you until they come to get me out or until I see my son,” zei ik aan haar. Ze moest enorm giechelen, want dit had ze nog niet meegemaakt. “That is fine, I will pretend we are busy, you wait here with me.”

Dat is dus ook een manier om toch dichter bij je kind te wachten. Alhoewel ik dat niet direct zal aanraden. Nog nooit in mijn leven ben ik tegen een militair ingegaan en al helemaal niet hier.

Gele boekje

Door alle drukte was ik spontaan mijn zoon’s gele boekje van de ggd vergeten om het vaccin in te schrijven. Dat komt dan de tweede keer wel. Het is toch wel handig om ook dat te hebben. Ik begrijp nog steeds niet zo goed waarom ik per se mee moest als begeleiding, maar hem niet kon begeleiden bij de prik en de wachttijd daarna.

Tips

• Neem het gele boekje mee als je die hebt om het vaccin in te laten schrijven en te laten stempelen, dat moet wel door een echte dokter gebeuren.

• Vraag alles wat je niet begrijp.

• Blijf kalm. 

• Laat je niet wegsturen. Als jij denkt dat je erbij moet zijn, bedenk dan een manier om er toch te zijn. 

• Neem water mee voor als je lang moet wachten. En iets te eten voor na de prik, wat zouts of zoets helpt vaak tegen flauwte. 

• Neem een plu mee tegen de zon/regen als je buiten moet wachten.